Moje wojenne wspomnienia 1917-1918. Tom 3

Pierwszy generalny kwatermistrz, niemalże dyktator
Błyskotliwą karierę Ludendorffa w czasie wojny światowej relacjonują jego wspomnienia. Godzi się tutaj zauważyć, że choć z oczywistych względów mają one charakter propagandowy, nie sposób oprzeć się wrażeniu, że ich autor w propagandę tę szczerze wierzył. Nie przeszkodziło mu to zawrzeć w nich twierdzeń co najmniej wątpliwych.  Będąc praktycznie dyktatorem, w wyniku stopniowej wszechstronnej mobilizacji,  utrzymywał, że jego wpływ na polityczne kierownictwo Niemiec był ograniczony. Gdyby tylko, Ludendorff zadowolił się wojskowymi dokonaniami zapewne przeszedłby do historii jako jeden z najsłynniejszych dowódców. Już z tego powodu jego wojenne wspomnienia są pracą godną uwagi. Trzecia część wspomnień Ericha Ludendorffa obejmuje końcowy okres I wojny światowej - od sierpnia 1917 r. do końca wojny. W konsekwencji „zamknięcia" frontu wschodniego,  II Rzesza szuka ostatecznego zwycięstwa na zachodzie. W tym samym czasie, do Europy trafiają już pierwsze dywizje amerykańskie, a więcej ma przypłynąć wiosną i latem 1918 r. Ludendorff opisuje te wydarzenia z pozycji dyktatora wojskowego, który stawia wszystko na jedną kartę. Z tą intencją, dokonuje hazardowej zagrywki, w postaci wiosennych ofensyw we Francji wykonanych siłami uzupełnionymi przez dywizje ze wschodu. Mimo sukcesów taktycznych Ludendorffowi nie udaje się pokonać aliantów a jego strategia ponosi całkowitą klęskę.

Marcin Wichrowski, tłumacz  książki, uzupełnił tom trzeci wstępem, w którym koncentruje się na ocenie strategii Ludendorffa w ostatnim roku wojny.  Drugim interesującym uzupełnieniem jest kontynuacja wyciągu ze „Zbioru przepisów o wojnie pozycyjnej" z 10 sierpnia 1918 r. przygotowany przez Ludendorffa. Bowiem to właśnie w dziedzinie taktyki i sztuki operacyjnej Ludendorff miał okazję dowieść swojej niewątpliwej kompetencji Tekst zawiera liczne zdjęcia i szkice. W warstwie ilustracyjnej 19 map i szkiców oryginalnego wydania uzupełniono ponad 90 fotografiami.