Neron. Koniec dynastii

Niniejsze studium w założeniu ma być hybrydą: dziełem biograficznym, gdy koncentruje się na osobowości i problemach cesarza, oraz historycznym, gdy analizuje jego upadek z perspektywy interakcji tej osobowości z systemem politycznym.
Panowanie Nerona badane jest tu w dwóch aspektach: po pierwsze, jego własnych skłonności i sposobu, w jaki na ich wyraz wpływały konkretne okoliczności oraz rady innych osób; następnie nacisków „naturalnych" dla pryncypatu - nacisków, które musiały warunkować postępowanie każdego władcy, nawet jeśli nie był on ich stale świadomy.
Zgodnie z tym ostatnim punktem, przy badaniu wspaniałego początku jego panowania szuka się oznak presji, jakie pojawiają się w jego relacjach z senatem i w jego postępowaniu z własnymi wyzwolonymi sekretarzami (Rozdział VI), podczas gdy druga katastrofalna faza prowadzi do poszerzonego badania „pośmiertnego" (Rozdziały XI-XV) obejmującego problem sukcesji, finansowe obowiązki cesarza i dwie kwestie wpływające na właściwy wizerunek princepsa: pokusa filhellenizmu i potrzeba chwały wojennej.