Nic nie rośnie w blasku księżyca

KLASYKA LITERATURY NORWESKIEJ PO RAZ PIERWSZY W POLSCE
Koniec końców to przecież jedyne, za czym tęsknimy. Ciepło człowieka u naszego boku.
W pewien wiosenny wieczór bezimienny mężczyzna spotyka na ulicy bezimienną kobietę. Ona ma ze sobą tylko czerwoną walizkę i wydaje się bardzo smutna. Spacerują po mieście, aż trafiają do mieszkania mężczyzny. Wtedy kobieta zaczyna mówić i w ciągu jednej nocy opowiada historię swojego życia. Jej relacja jest chaotyczna, zapętla się, powtarza i często przeczy samej sobie. Kiedy ona przerywa i sięga po kieliszek wina albo papieros, on próbuje zrozumieć, co się dzieje, ale wątków i emocji jest zbyt dużo. 
Z opowieści wyłania się jednak obraz kobiety, która miała życie pełne marzeń i planów, ale zniszczyło je pragnienie miłości. Obsesja i cierpienie sprawiły, że otarła się o śmierć. Teraz szuka drogi powrotnej, ale czy będzie potrafiła ją znaleźć?

Gdy będziecie czytać tę piękną i głęboko smutną książkę, pomyślcie koniecznie, że została wydana w roku 1947. Świat się zmienił, inaczej myślimy o cielesności, seksualności, prawach i obowiązkach. Nasze uczucia nazywają się jednak tak samo, tak samo nas uskrzydlają i tak samo bolą.
Zośka Papużanka