Róża losu. Eseje wybrane

Niewiele jest postaci w dwudziestowiecznej literaturze greckiej, których unikatowy głos i niepowtarzalny kunszt słowa odcisnęły tak znaczące piętno na kulturze Grecji nowożytnej, jak Jorgos Seferis (ur. 1900 w Smyrnie (Izmir) - zm. 1971w Atenach), pierwszy grecki laureat Literackiej Nagrody Nobla (1963). Nie będzie także przesadą stwierdzenie, że równie niewielu jest literatów greckich tak dobrze rozpoznawalnych w Europie Zachodniej, zwłaszcza w obrębie kultury anglosaskiej. Wielowymiarowa, aluzyjna, trudna do zaklasyfikowania modernistyczna poezja Seferisa odsłania przed uważnym czytelnikiem niespodziewaną perspektywę spojrzenia na rzeczy pozornie oczywiste i dużo wcześniej ugruntowane przez europejską tradycję: dziedzictwo helleńskie. Seferis odwraca bowiem dobrze nam znany punkt widzenia: to nie Europa patrzy na Grecję, szukając tam swoich korzeni i wzorców, ale Grecy spoglądają na samych siebie, próbując odnaleźć własną tożsamość i sięgając do źródeł - w ich przekonaniu - własnej i nieprzerwanej tradycji.